Op de eerste echte lentedag van 2016 hield Wolfert Brederode zijn nieuwe album ‘Black Ice’ ten doop in Theater Dakota in Den Haag. Ondanks het prachtige weer – buiten zaten de bezoekers zo lang als mogelijk op het terras – was de zaal voor de helft gevuld met toeschouwers. Binnen dit nieuwe project van het Wolfert Brederode Trio is er volop ruimte voor bassist Gulli Gudmundsson en drummer Jasper van Hulten. Muzikanten die allen in veel andere samenstellingen spelen en gespeeld hebben, maar sinds 2014 gezamenlijk aan het nieuwe album hebben gewerkt.
Vanaf de eerste tonen in het stuk Elegia klinkt Wolfert Brederode zoals we hem kennen. Dromerig, klein, gevoelig. Niet met de meer gebruikelijke bewegingen achter de vleugel van een jazzpianist, maar veel eerder die van een klassieke concertpianist. Niet van links naar rechts en vice versa, maar juist achterover hangend om een paar tellen later bijna in de vleugel te verdwijnen. Aanslagen op de toetsen met bijna chirurgische precisie, niet met het semi-nonchalante van veel van zijn collega-pianisten.
De tweede compositie die vanmiddag wordt voorgesteld, Olive Tree, klinkt organisch, gaat vloeiend over naar uitbundiger spel. Maar blijft tegelijkertijd dromerig, aftastend. Toch hoorde je de componist Brederode nooit eerder zo uitbundig zijn instrument bespelen. De tonen komen als glasheldere waterdruppels uit de vleugel, ondersteund door de bekkens die door van Hulten met zijn vingertoppen worden bespeeld.
ZWERFKAT
In de aanloop naar het derde stuk neemt Wolfert Brederode de microfoon om het publiek welkom te heten. Hij geeft aan dat het hele nieuwe album gespeeld zal worden. Het derde muziekstuk, Bemani, is ontstaan tijdens een optreden in Teheran en vernoemd naar de, inmiddels overleden zwerfkat, van de organisator van het festival. De titel betekent zoveel als ‘blijf bij mij’. Gulli Gudmundsson strijkt hier de contrabas, waardoor de muziek bijna klaaglijk en klassiek georiënteerd klinkt. Opvallend minpunt is het kraken van de pianokruk, doordat er zo klein gespeeld wordt hoorbaar en storend voor het publiek. Niettemin neemt Wolfert Brederode zijn toehoorders mee op reis in zijn muzikale wereld.
Tijdens Curtains hebben de tonen zich als waterdruppels tot een stroom samengevoegd, een die zich voortslingert door het jazzlandschap zonder te vervallen in een brij. Elke aanslag op de toetsen van de vleugel is afzonderlijk hoorbaar, net als op de drums en de contrabas. Drie bevlogen muzikanten zijn hier intens gezamenlijk aan het werk. Er wordt, volgens Wolfert Brederode, geïmproviseerd. Voor het publiek klinkt het als een goed gerepeteerd muziekstuk.
Het titelstuk Black Ice wordt geopend door met de achterzijde van de drumstok op de bekkens te krassen; het drumstel wordt op alle mogelijke manieren gebruikt om er geluiden aan te ontlokken. Ondersteund door een stevig dreunende bas en vleugel. Er wordt een muzikaal landschap opgetrokken waarin het publiek wordt meegenomen. Op het moment dat je denkt dat het stuk is afgelopen gaat het ineens verder en gaat het naadloos over in een volgende compositie. Komen er tonen voorbij die doen denken aan Yesterday van The Beatles, om luttele seconden later weer als een typisch Wolfert Brederode-compositie verder te gaan. Een compositie die niet alleen liefhebbers van jazz, maar zeker ook de liefhebbers van klassieke muziek zal bekoren. De titel Cocoon lijkt treffend gekozen.
VERLATEN VLIEGVELD
De composities volgen elkaar op deze middag. Elke noot wordt treffend geplaatst, er wordt geen noot teveel of te weinig gespeeld. Stukken als Terminal waar de sfeer van een verlaten vliegveld wordt neergezet en Glass Room naar het het boek van Simon Mawer leiden ons naar de uitgang van deze muzikale rondreis. Waarbij dit laatste stuk bijna filmisch is qua beleving.
Met Conclusion, overigens geschreven door bassist Gulli Gudmundsson, wordt de zachte landing ingezet. De drummer zet zich tot stevig drumwerk, ondersteund door een trommelende bassist op de kast van zijn contrabas. Met Brederode die virtuoos speelt op zijn vleugel, zijn ingetogenheid laat varen. De rondreis is afgelopen. Knap hoe deze muzikanten er in slagen om je mee te nemen in hun muziek. Je los te weken van het gebruikelijke, zonder ook maar een moment van ongemak te ervaren.
tekst en beeld JAN PIET HARTMAN
Wolfert Brederode Trio
Theater Dakota Den Haag, 10 april 2016
Wolfert Brederode – piano
Gulli Gudmundsson – contrabas
Jasper van Hulten – drums
