Op de – koude – zaterdagavond voor Pinksteren vond de opening van het Ribs & Blues Festival in Raalte plaats. In de voorgaande dagen had de organisatie al via social media laten weten dat er met het oog op de niet al te beste weersvoorspellingen maatregelen werden genomen. Zoals het bouwen van de grootste publiekstent ooit in de geschiedenis van het festival.
Als om zeven uur ’s avonds de poorten opengaan stromen de bezoekers in finke aantallen het terrein op. Deze avond is de betaalde avond, terwijl de zondag en maandag gratis te bezoeken zijn. Opvallend is de geoliede organisatie waarmee alles verloopt. Gemoedelijk, vragen worden uitvoerig beantwoord, probleempjes direct opgelost. Chapeau!
De avond wordt geopend door het 42- koppige Noordpool Orkest, een orkest dat lichte muziek speelt en waarvan de musici afkomstig zijn uit de noordelijke provincies. Met het inzetten van House of the King van Focus wordt vanaf de eerste tonen duidelijk waar dit orkest toe in staat is. Gitarist Allard Gosens speelt zijn partijen met verve, terwijl dirigent Reinoud Douma de Fender Rhodes en elektrische piano gebruikt om het geheel verder in stijl neer te zetten.
WAYLON
Deze avond treedt het orkest met gasten op en aan Waylon de eer om het spits af te bijten. Helaas is de techniek nog niet helemaal klaar als hij zijn optreden wil beginnen, waardoor Waylon de kans aangrijpt om het publiek deelgenoot te maken van het feit dat hij “het moeilijk vindt om de aanwezigen pratend te onderhouden.” Als hij na een paar minuten dan toch begint, laat hij horen dat hij een ras-entertainer kan zijn. Als hij dat wil. Maar of hij dat deze avond ook wil, dat blijft de vraag. Een aantal vrouwelijke diehard-fans ligt bijna in katzwijm, de chemie met het publiek lijkt er niet helemaal te zijn. Hij sluit dan ook af met de woorden “Volgende keer beter”. Waylon blijft een wispelturige artiest.
Tijd voor de presentator om de vorig jaar gewonnen award ‘Beste Bluesfestival van Europa’ uit te reiken aan het bestuur van Ribs & Blues. Waarbij Rob Telgenkamp extra in het zonnetje wordt gezet, omdat hij zich inmidels twintig jaar met hart en ziel inzet voor dit festival.
Hierna is het de beurt aan de Blizzards, de originele begeleidingsband van Harry Muskee. Voor de gelegenheid aangevuld met Tineke Schoenaker (Barrelhouse) en Ralph de Jong, beiden winnaar van diverse prijzen binnen het bluesgenre. Erwin Java is zoals gebruikelijk subliem in zijn gitaarspel, bassist Herman Deinum geeft de indruk geëmotioneerd op het podium te staan. Immers, hier stonden zij in het verleden vaak met Cuby and the Blizzards. Met klassiekers als Another Day, Another Road en Window Of My Eyes wordt de grote bluesman eer aan gedaan. Waarbij Schoemaker duidelijk de sterkere stem is op deze avond.
PHIL BEE’S FREEDOM
De Pinksterzondag start met Phil Bee’s Freedom met als uitdaging om het publiek als gangmaker naar het festivalterrein te krijgen. Een taak die de band, maar zeker gitarist John F. Klaver en zanger Phil Bee met verve op zich nemen. Vanaf de eerste tonen staat het optreden als een huis. Met het tweede nummer wordt de blues gemixt met rock, wat een zeldzaam aangename combinatie oplevert, zonder te vervallen in de valkuil van decibellen en eenvoudiger akkoorden.
Deze band bestaat sinds 2015, maar de musici zijn gekende bluesmuzikanten, iets wat het publiek met onder meer gitaarsolo’s van beide gitaristen duidelijk wordt gemaakt. Gitarist Berland Rours staat in het eerste deel van de set wat aan de zijlijn, maar worstelt zich naar boven tussen zijn collega’s op het podium. Beide gitaristen hebben de gitaarpartijen verdeeld: Klaver de wat ingetogen technische stukken, Rours meer de uitbundige gillende gitaarpartijen. Zanger Phil Bee en zijn crew schotelen ons een aangename mix voor met nummers langs de kartelranden van blues en rock, waarin ook jazz en funkinvloeden duidelijk hoorbaar zijn.
Met het indrukwekkende One Last Kiss, opgedragen aan zijn overleden moeder is het einde van de set bijna daar. In meerdere nummers doet de stem van Phil Bee denken aan Joe Cocker, iets wat als compliment opgevat mag worden. Als het optreden voorbij is, stapt er iemand op het podium die zegt nog wat prijzen uit te willen reiken. Twee van de bandleden zijn in de prijzen gevallen als winnaar van de ‘Dutch Blues Challenge 2015’. Aan gitarist John F. Klaver (beste gitarist 2015) en Phil Bee (beste blueszanger 2015) valt de eer toe.
TOM VELTIEN& FRIENDS
De pas achttien jaar jonge Tom Veltien uit Raalte speelt een thuiswedstrijd. We zullen maar met de deur in huis vallen. Aangekondigd als Tom Veltien & Friends heeft hij een aantal sessiemuzikanten rond zich verzameld. Waarmee het meest opvallende en verrassende optreden van de twee bijgewoonde dagen wordt neergezet. In 2013 stond de toen dus pas 15-jarige Veltien op het kleine podium, nu staat hij op het hoofdpodium. Met een set van een uur, opgebouwd uit een mooie, afwisselende mix van voornamelijk bluesklassiekers geeft hij zijn visitekaartje af. Virtuoos op zijn gitaren, technisch zeer goed in zijn spel, klinkend als iemand ‘met een bak ervaring’.
Zeker zo opvallend; de jongeling klinkt authentiek in zijn spel, er is absoluut geen ‘copy-paste’ toegepast. De set vertrekt vanuit de blues en baant zich een weg tussen bluesrock met funk- en soulinvloeden. Hij slaat duidelijk nieuwe wegen in met mooi gespeelde gitaarlijnen. Naast zijn eigen zangstem is er ondersteuning door Lodewijk van Gorp, maar ook van toetsenist Tollak Ollestad. Verder in de band onder andere drummer Mick Gravee, Daniël van der Molen (basgitaar) en percussionist Martin Verdonk. Veltien is iemand van de komende generatie waar we zeker nog heel veel, en naar verwachting lang – gezien zijn jonge leeftijd – van gaan horen.
CUBAN HEELS
Bij het invallen van de avond is het tijd voor Cuban Heels. De twee festivalpodia zijn opgesteld in grote tenten, zodat de optredens niet teveel gehinderd worden door de weersinvloeden. Met You Know How trapt deze Nederlandse band haar optreden af. Een opvallende rol, eigenlijk het kenmerkende van deze band, is weggelegd voor Richard Koster op harmonica. De stijl is een typische garageblues, heerlijk schurend langs de randen van de Missisipiblues. Er ontstaat een mooie stampende baspartij met een enthousiaste druk bewegende band op het podium. Met nummers als Over The Moon en Don’t Leave Me wordt het optreden voor een uitgelaten publiek voortgezet. Met veel ‘pure bluesliefhebbers’ bij dit wat traditionele optreden in een moderne jas. Maar wel een wat eentonig concert als het vergeleken wordt met de vaak zeer afwisselende sets van voorgaande bands.
HENRIK FREISLADER TRIO
In de grote tent is het inmiddels tijd voor het trio van de Duitser Henrik Freischlader, volgens de aankondigingen iemand die we moeten zien en waarover een grootheid als Joe Banamassa zijn waardering heeft uitgesproken. Met een frisse bluesrock wordt het optreden geopend, met meteen indrukwekkend en opvallend gitaarspel bij de naamgever van het trio. Met enige regelmaat jankende gitaren en ruige baspartijen kenmerken dit optreden. Het is even wennen aan deze muziek, het is blues met popinvloeden, die je doet denken aan andere grootheden als een Stevie Ray Vaughan. Links en rechts worstelen funk- en jazzinvloeden zich door deze muziek, maar dan moet je wel het eerste deel van het optreden hebben doorstaan. Eigenlijk wordt de afwisseling pas in het latere deel van de set toegevoegd en dat is jammer. Er is dan al behoorlijk wat publiek vertrokken naar het optreden in de andere tent, omdat het te eentonig werd voor de vandaag verwende luisteraars. Met alle musici die gezamenlijk de zangpartijen vullen en elkaar echt opzoeken op het podium, is het de moeite van het aanhoren meer dan waard.
LAURENCE JONES
Ondertussen is het optreden gestart van Laurence Jones, tweevoudig winnaar van de Britse Blues Award in de categorie ‘Young Artist of the Year’ (2014 en 2015). Deze pas 23-jarige muzikant blaakt van de energie die dan ook van het podium afspat. Hij doet dat met veel beweging op het podium, het publiek direct er bij betrekken en uitdagen met zijn gitaar. Veel een-tweetjes met zijn basgitarist, duidelijk ingestudeerd en waarschijnlijk bij elk optreden hetzelfde, maar leuk om te zien. De aankondigingen vooraf noemen vergelijkingen met Eric Clapton en Buddy Guy. Naar de mening van deze recensent misschien met de, ooit jonge, Mister Slowhand maar zeker niet met de vakbekwame routinier die Clapton de laatste pakweg dertig jaar is (zonder ook maar een moment saai te worden). Laurence Jones kiest duidelijk een benadering van de blues via de rockkant en zet een soepel en mooi opgebouwde set neer.
Ondertussen trekt concurrent Sven Hammond een groot deel van het aanwezige publiek weg. De liefhebbers van de meer ruige blueskant blijven staan, het merendeel van het publiek gaat kijken wat de andere act in zijn mars heeft voor de bezoekers van Ribs & Blues.
REVEL IN DIAMONDS
Een nieuwe naam, voor Europa, bezig aan de laatste avond van hun tien dagen durende tour in Nederland: Revel in Diamonds. Het is de eerste keer dat dit New Yorkse gezelschap de ‘grote plas’ is overgestoken. Maar het lijkt niet de laatste keer te zijn, gezien de reacties van het vooral mannelijke publiek. In de aanloop naar het optreden zal dat vooral te maken hebben met de opvallende verschijning van frontvrouw Kia Warren. Maar na de eerste minuten is vooral haar stemgeluid imponerend. Het is veel rock en een beetje blues, afgeblust met een flinke plons soul en begeleid door mooi gitaarspel. Voor de oren betekent dit swingende muziek waar je eigenlijk niet stil bij kan blijven staan en zo denkt het publiek er ook over.
Er zijn veel intieme momenten tussen de zangeres en de basgitarist, elkaar opzwepend tot grote hoogte. Een gitarist die de hele tent zo de New Yorkse Bronx in kiepert en het hele gezelschap toehoorders weer net zo hard terug smijt naar Raalte. Het is ruig, het is swingende en inktzwarte muziek. Het grijpt je vast en laat je vervolgens niet meer los. Waarbij Warren de boel steeds verder opjaagt en het publiek uitdaagt om daar deelgenoot van te worden. Opvallend, dit is de eerste ‘zwarte’ blues op Ribs & Blues, terwijl we ‘al even onderweg zijn’.
Twee dagen Raalte, twee dagen onderdompelen in Salland tijdens Ribs & Blues. De organisatie heeeft terecht de Internationale Award voor Beste Blues Festival van Europa gewonnen. Een ongelooflijk gesmeerd lopende organisatie, met achter de schermen letterlijk hardwerkende bestuursleden die niet te beroerd zijn vrachtauto’s met de hand te lossen of te laden om de spullen op de podia te krijgen. Een dorpsfeest in zijn puurste vorm met ruim negenhonderd vrijwilligers, waarbij aan alles lijkt te zijn gedacht. Waar iedereen in alle leeftijden welkom is.
ROLLATOR
Je trof er publiek in de kinderwagen, achter de rollator of in de rolstoel aan en alles daar tussen in. Met een (gratis toegankelijk) kinder-survivaldorp, straatartiesten, een popcornbad in plaats van ballenbad voor de allerkleinsten, hottubes voor de jeugd en natuurlijk volop barbecue’s met Ribs.
Was er dan enig verschil tussen die betaalde avond en de gratis toegankelijke optredens? Het enige wat kon worden vastgesteld is dat er op de betaalde avond minder jeugd was.
tekst en beeld JAN PIET HARTMAN
Ribs & Bluesfestival
Festivalterrein Raalte, 14 en 15 mei 2016
