Het eerste wat opvalt als je de startknop van de cd-speler hebt ingedrukt, zijn de rusten in het pianospel van Flin van Hemmen. Even loslaten dat je hiermee op het terrein van Thelonious Monk zou kunnen komen, maar ze gewoon benutten om rustig af te wachten wat er allemaal verder gaat gebeuren. Dat is heel wat, want ‘Drums of Days’ is een muzikaal avontuur dat weliswaar in elf stukken is opgedeeld, maar zich laat beluisteren als een ontembare suite.

Flin-van-HemmenDe rusten in het pianospel zijn toonaangevend voor de rest van het album en ook voor de overige instrumenten erop: gitaar, contrabas en slagwerk. Die rusten worden afgewisseld met ragfijne improvisaties. Vaak op percussie en slagwerk. Ze beginnen ergens of komen voort uit het spel van de andere instrumenten. Je aandacht wordt er vanzelf in getrokken. En net als je je wilt nestelen, zijn die improvisaties voorbij. Patsboem, afgelopen.

Het spel van de akoestische gitaar en de contrabas zijn omgekeerd evenredig aan de piano en drums van Flin van Hemmen. Ze zijn niet los van elkaar te zien. Daarom is de keuze om tenor- en sopraansaxofonist Tony Malaby voor het 1.28 minuut durende nummer Morsel! uit te nodigen, enigszins bevreemdend. Hetzelfde geldt voor het lange stuk Aching Arches, waarin een deeltje uit Tide van dichter-musicus Eliot Cardinaux is opgenomen. Hier zou je nog kunnen zeggen, dat de muzikale verhaspeling ervan het doel van Flin van Hemmens muziek dient.

Drums of Days ademt rust uit. Vergelijken met een kabbelend riviertje is wat kinderachtig, want daar is de muziek te serieus voor. Maar de traagheid die de muziek kenmerkt, werkt in op je gemoed. Het werkt een beetje als bij het ondergaan van minimal-music: wachten, wachten, wachten. Ondertussen gebeuren er dingen waar je eigenlijk niet op wacht, maar die wel de geaardheid van de muziek bepalen. Op Drums of Days gebeurt hetzelfde: de opgelegde wachttijd doet je uiteindelijk berusten in niet wat komen gaat, maar wel wat op hetzelfde moment gebeurt.

Daarin schuilt de bedoeling van Flin van Hemmen, die zijn album in elf stukken verpakt. Als hij dat niet had gedaan en de plaat gewoon Drums of Days had geheten, was het ook goed geweest. Nu is er een suite ontstaan die voor de luisteraar ongrijpbaar is. Mits je hem meermalen gaat beluisteren. Dan hoor je het ondergrondse vernuft, de kracht van stilte en rust en de zeggingskracht die daarmee gepaard gaat. Kracht, kracht, bovengeschikt gemaakt aan wachten, wachten, wachten. Drums of Days is daarmee een ruwe diamant, die alleen door jouw oren kan worden geslepen.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Flin van Hemmen – Drums of Days
Neithernorrecords
www.flinvanhemmen.com
www.neithernorrecords.com

Flin van Hemmen – piano en slagwerk
Todd Neufeld – akoestische gitaar
Eivind Opsvik – contrabas
Tony Malaby (gast) – sopraan- en tenorsaxofoon

Previous

Festival Transition wil focus op veelzijdigheid van jazz

Next

Florian Wittenburg benut toeval als bouwsteen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook